Sensibiliseren op school

Een belangrijke missie binnen onze VZW is personen of kinderen met een beperking een gezicht geven. Dit maakt het beeld dat de maatschappij heeft van deze doelgroep minder hard, minder zwart – wit en minder stereotyperend. Van zodra mensen de persoon (of het kind) met een beperking beter leren kennen, voelt de sfeer & omgeving waarin contact kan gelegd worden ook veiliger en toegankelijker. Er ontstaat ruimte tot kennismaking en dat vormt een ideale basis om verder vanuit te groeien. 

Bovenstaande ervaarde ik persoonlijk tijdens een korte uiteenzetting die ik mocht geven in de lagere school van mijn dochter. Kinderen zijn ontwapenend, onbezonnen, maar bovenal heerlijk eerlijk en recht voor de raap. 

Er werd een oproep gelanceerd vanuit de juffen van de klassen van het eerste leerjaar. Op dat ogenblik werd in de klas rond het thema ziek zijn, gezondheid, gevaren, personen met een beperking, etc. gewerkt. De vraag werd gesteld of ouders, grootouders, kennissen, etc. iets konden komen vertellen over één van de thema’s.

Dit leek voor mij als bestuurslid van de VZW, het ideale moment om het verhaal van Janne te brengen. Ik wou een gezicht geven aan de “persoon (of het kind) met de beperking”. 

Aan de hand van foto’s, filmpjes leerde ik de kinderen kennismaken met Janneke. Ze keken heel geïnteresseerd toe naar haar mooie rolstoel, naar de speciale schommelstoel waar ze zo graag in zit, de fiets waarmee ze fietstochtjes kan maken met haar mama, papa & twee broers. Ik toonde de sondevoeding die Janneke toegediend krijgt via haar buik, de beker waar ze uit drinkt, etc. en we vergeleken dit met de manier waarop zij als 6 & 7- jarigen ’s middags in de refter hun boterhammen of warme maaltijd opaten. 

Een kinderrolstoel mocht uiteraard ook niet ontbreken. Op een laagdrempelige manier konden de kinderen zelf ervaren hoe het is om in een rolstoel te zitten. Het zette de kinderen aan tot nadenken: “zou ik eigenlijk voor altijd aan een rolstoel gekluisterd willen zijn?” Het antwoord was volmondig neen. Een rolstoel is leuk voor “even”; maar van zodra het “nieuwe” eraf is, valt er ook geen plezier meer te beleven. Want dan kan ik niet meer voetballen met mijn vrienden, kan ik niet mee naar de dansles, … Zou ik “eten via mijn buikje“ willen krijgen? Neen, want dan kan ik geen snoepjes en ijsjes meer eten, dan kan ik die lekkere macaroni die mama altijd maakt niet meer proeven, etc. 

Kinderen met een beperking zijn bijna nooit zichtbaar aan onze schoolpoort van een klassieke dorpsschool. Kinderen met een beperking gaan veelal naar een school aangepast aan hun specifieke (zorg)noden. Een school die qua locatie niet (altijd) gevestigd is naast een school waar regulier onderwijs wordt aangeboden. Een school die vaak ook kilometers veraf ligt van de veilige thuisbasis. Het is en blijft daarom van cruciaal belang dat we jonge kinderen, ongeacht hun persoonlijk rugzakje, kennis laten maken met elkaar. Dit willen we ook bereiken met lammetjesdag. Kinderen, ongeacht hun zorgnood, beperking, persoonlijke situatie, samen kind laten zijn in een veilige omgeving, aangepast aan de specifieke noden van elk.

Ter afsluiting van mijn betoog geef ik graag nog een leuk weetje mee. Het eerste zaadje voor de naam van onze VZW werd geplant tijdens de voorbereiding van het bezoek aan de lagere school. Ik startte de fotoreeks nl. met de zin “Ik ben een vriend van Janne en ik kom met veel plezier in Jannes plaats haar verhaal vertellen”.

Evi